Het eerste embleem van UYC
In het begin…
40 Jaar geleden was ijshockey HOT in Utrecht. Gelijk vanaf het begin van de opening van de kunstijsbaan ontstond “UYC” (Utrechtse IJshockey Club). Er waren al enkele jeugdspelers die zelfs nog voor er een ijsvloer lag in Overvecht al aan het trainen waren in Den Bosch. Onder het fanatiek bestuur bloeide al snel een vereniging op en er waren verschillende jeugdteams en ook een senioren team (“Het 1e team”)
Volle tribunes in de toptijden van het Utrechtse ijshockey
Er kwamen veel mensen naar wedstrijden kijken en binnen enkele jaren wist “UYC” middels het aankopen van sterke buitenlandse spelers (veelal Canadezen), mee te draaien in de eerste divisie van Nederland. Hier was natuurlijk veel geld voor nodig en Utrecht had sterke sponsors zoals Boldoot, Hunter sigaretten en Rheem verwarmingen.
Met deze import vanuit het buitenland kwam natuurlijk veel ijshockey kennis binnen de club en de jeugd profiteerde op de trainingen hier volop van.
Helaas moest ook UYC ondervinden hoe fataal de afhankelijkheid van een sponsor is voor een vereniging op het moment dat deze de geldkraan dichtdraait. En dat gebeurde ook in 1977 toen de grote sponsor, Hunters, besloot te stoppen.
Geen geld betekent geen dure buitenlandse spelers. En omdat Utrecht zich geclassificeerd had voor een nieuw jaar in de eerste divisie werd op dat moment een zwaar beroep gedaan op de, inmiddels opgegroeide, jonge mannen binnen de eigen gelederen.
Jongens als Theo Kuijk, Carry Beekink hadden al wedstrijden meegedraaid maar het eerste werd aangevuld met Utrechtse spelers die het jaar daarvoor nog in de hoogste jeugd divisie speelden.
Er volgde enkele onvergetelijk seizoenen waar het 1e team op bijna uitsluitend Utrechtse jongens draaide. Jongens die elkaar vanaf hun 8e, 9e, 10e kenden. In de winter ieder weekend door het land gingen om hun passie te beoefenen. In de zomer, als er geen ijs was, elkaar ook opzochten om te trainen, te voetballen of een potje te straathockeyen. IJshockey verbroedert maar de vriendschap binnen het team was wel HEEL diep geworteld!
Het team uit 1977-1978 dat de basis is van het hedendaagse Utrecht Vintage. V.l.n.r. Achter – Willem Wolters, Jos den Dekker Leo Collard, Fred Rotman, Midden – Cees Berrens, Henk Brand, Jan van de Kraak, Ruud Termijn, Renny Collard, John Willemse, Tonny Collard, Theo Wammes, Noud van Vlodrop, Hennie Jansen Zittend – George Hermsen, Rene Jansen, Carry Beekink, Ron Alflen, Theo Kuijk
De tijd verstrijkt….
En zoals altijd houden mooie dingen op een gegeven moment op te bestaan. Jongens kregen banen….werden opgeroepen voor militaire dienst….gingen trouwen en kregen kindertjes.
Enkele van de spelers zijn feitelijk nooit weggeweest van de ijsbaan en zelfs actief gebleven op een ander niveau binnen het ijshockey.
Maar de meeste jongens hadden op een gegeven moment de schaatsen aan de wilgen gehangen. Contacten vervaagden, ze verloren elkaar uit het oog en de jaren tikten door….bijna 40 jaren zelfs. En het zag er naar uit dat ze elkaar nooit meer als team zouden wederzien.
Een reünie en Facebook
De eerste reunie na 35 jaar. V.l.n.r. Achter – Ivan Cochandra, Willem Wolters, Leo Collard, Fred Rotman, Midden – Cees Berrens, Henk Brand, Jan van de Kraak, Ruud Termijn, Renny Collard, John Willemse, Tonny Collard, Theo Wammes, Noud van Vlodrop, Hennie Jansen Zittend – George Hermsen, Rene Jansen, Carry Beekink, Ron Alflen, Theo Kuijk
Als je van die mooie tijden in je jeugd hebt meegemaakt dan blijft de hunkering naar weleer je leven lang meespelen. Je vraagt je af hoe het met je oude sportmakkers is vergaan, wat is er van ze terecht gekomen? Inmiddels was de social-media in volle bloei en kon je iedereen “Googlen”, “Schoolbanken” en “Facebooken”. En zo wisten een aantal mensen elkaar, na vele jaren, weer te vinden en ontstond ergens in 2014 het idee om een reünie te houden. Na vele voorbereidingen van enkele fanatieke heren maar vooral ook de dames kwamen oud spelers dan uiteindelijk toch weer bij elkaar in het restaurant van de sporthal in De Meern. Het was wat onwennig om elkaar weer te zien na tientallen jaren….maar dat duurde niet langer dan 10 minuten want toen viel alles weer op zijn plek. Dezelfde stemmen, dezelfde humor, dezelfde herinneringen, dezelfde verhalen…….alleen de “koppen” waren wat ouder geworden….grijzer, kaler. Maar het was een geweldig weerzien waarvoor eigenlijk een middag veel te kort was.
Vergelijk de foto van de reünie maar met de teamfoto uit 1976, we staan allemaal op dezelfde plaats
Rond begin 2015 besloten Hans Roelofsen, Carry Beekink en Frank van Lonkhuijsen, min of meer gelijkertijd, om toch het toch niet bij een reünie te laten. Via Facebook werden de vernieuwde contacten voortgezet en uitgebreid met de ontbrekende personen. Vele herinneringen en vooral fotomateriaal werd binnen een speciaal opgezette groep op Facebook gedeeld. Er werd vanzelfsprekend veel gemijmerd over vroeger en hoe leuk het zou zijn om “nog één keer” met z’n allen op het ijs te staan. Maar ja, dat zou er nooit meer van komen…..sommige hadden 35 jaar geen schaatsen meer aangehad en we zagen onszelf nou niet direct meer van die sportieve prestaties leveren.
Charlie Charlebois
Charlie in actie
Carry Beekink had goede herinneringen aan één van de eerste Canadese spelers die in Utrecht speelde in de seizoenen 1973-1974 en 1974-1975. Deze speler, Charlie Charlebois, woonde destijds bij de familie Beekink. Dit was gebruikelijk vroeger en veel Canadezen hebben bij families van ijshockeyspelers ingewoond. Omdat er zoveel vernieuwde contacten waren met ijshockers uit Utrecht besloot Carry ook te zoeken naar Charlie en via via vond hij hem op Facebook. Het bleek dat Charlie tegenwoordig betrokken is bij de organisatie van de grootste Oldtimer ijshockey club van de wereld: BOHC in Burlinton. Charlie vertelde dat BOHC ieder jaar een groot oldtimer toernooi organiseert en dit jaar was het hun 40 jarig jubileum.
En toen……ontstond het snode plan tussen Carry en Charlie om het oude Utrechtse team weer op de been te krijgen voor een eenmalige deelname aan het BOHC toernooi. Immers, het zou voor het Utrechtse team ook een 40 jarig jubileum zijn gezien ze in 1976 met elkaar op het ijs stonden.
Utrecht Vintage
Carry opperde het idee binnen de Facebook groep en hoewel iedereen het een geweldig idee vond, waren er ook gemengde gevoelens bij sommige… er moet heel wat fysiek en conditioneel bijgeschaafd worden…..lukt dat wel? Haal je een achterstand van 30 jaar binnen één jaar weer in?
De eerste vergadering ter voorbereiding van de Canada trip.
Er waren twee vergaderingen nodig om iedereen over de streep te krijgen en om alle lijntjes uit te zetten. Bij de eerste vergadering stond tot onze grote verassing Charlie op de stoep die had met Carry afgesproken om aanwezig te zijn om te helpen de zaken voor te bereiden. Er moest veel geregeld worden: vervoer, tickets, hotelkamers, ….. maar ook een naam. En na een korte discussie en stemming is het: Utrecht Vintage geworden! We zijn er allemaal trots op, een prima naam die past bij een ijshockeyteam van 55-plussers.
En zo gingen we ons voorbereiden voor de trip naar Canada in februari 2016. Je leest elders op deze website meer over dit avontuur.
Een ding stond wel vast voor iedereen: als Canada voorbij is gaan we niet nog een keer de schaatsen aan de wilgen hangen…..Utrecht Vintage gaat door!!!